Het principe akkoord over de nieuwe NBBU cao is een feit! U heeft wellicht vernomen dat het een langdurige bevalling is geweest. Uiteindelijk is het een prachtig kindje geworden. Dat vinden in ieder geval de ouders, vakbond LBV en de NBBU, en de directe NBBU familie.
De Unie, CNV en FNV hebben besloten zich te distantiëren van het gemaakte akkoord. Zij laten de verzorging van het kindje in handen van collega vakbond LBV. Dat doet aan de kracht en de kwaliteit van het akkoord weinig af. Wel is het tekenend voor de huidige ontwikkelingen in vakbondsland.
Vakbonden lijken gevangen te zitten in een spagaat. De noodzaak tot verdere flexibilisering en hervorming van de arbeidsmarkt om economisch succes (en dus werk) te bewerkstelligen is in conflict met het traditionele ideaalbeeld van veel zekerheid waar de vakbonden nog altijd voor strijden. De huidige ontwikkelingen laten daardoor een keten van moeizame cao-bevallingen zien.
Toegegeven, zelf zat ik niet aan de onderhandelingstafel. Toegegeven, ook ik draag vakbonden een warm hart toe en stort maandelijks mijn bijdrage aan deze werknemersvertegenwoordiging. Toegegeven, het is vooral op basis van externe bronnen en mijn persoonlijke inschatting van macro-economische ontwikkelingen dat ik zeer betwijfel of het traditionele instituut dat de vakbond is, nog wel de best denkbare en toekomstbestendige werknemersvertegenwoordiging is.
Ik geloof dat de vakbonden drastisch hervormd dienen te worden om een krachtige en gewaardeerde partij te blijven aan de onderhandelingstafel. Met een meer open houding ten opzichte veranderende behoeften in de vaderlandse en internationale economie en marktontwikkelingen en met minder politieke biases. En vooral als gevolg daarvan: een stem die meer aansluiting vindt aan de onderhandelingstafel en dus meer kans op onderhandelingssucces biedt. De vraag is of een dusdanig traditioneel instituut de kracht heeft zichzelf te hervormen. Ik wens de vakbonden veel sterkte en ben erg benieuwd met wie de NBBU over vijf jaar om tafel zit voor de volgende bevalling.
Lees ook:
- Principe-akkoord cao NBBU en LBV
- NBBU teleurgesteld over opstelling FNV en CNV
- Slechts enkele cao’s aangepast aan Uitzendrichtlijn
- Kwart cao’s beperken kansen uitzendkrachten
Deze blog is geschreven door Michiel Jonkers. Als Operationeel Manager verbaast en verwondert hij zich nog dagelijks over de wereld van arbeidsbemiddeling, stoort hij zich aan het gebrek aan waardering voor de sector in de samenleving en blijft hij mede daarom scherp op de kwaliteit van de diensten die hij levert.
Andere recente blogs van Michiel Jonkers:
2 reacties
Beste Michiel,
Dank voor je blog.
De vraag of de vakbond nog wel bevalt mag van mij altijd gesteld worden. Sterker nog. Mocht blijken dat de samenleving dusdanig is geëmancipeerd dat een vakbond niet meer nodig is dan dienen we onszelf op te heffen. Helaas is de emancipatie voor wat betreft uitzendkrachten geen vanzelfsprekende. Zij hebben een sterke afhankelijkheidsrelatie van het bureau dat/ de intercedent die ze te werk stelt. Met name diegene die van het uitzendbureau afhankelijk zijn voor het vinden van werk. Daarom voeren wij als vakbond namens hen het woord. In deze branche dus meer dan noodzakelijk.
In de onderhandelingen met de NBBU heb ik de vraag aan werkgevers gesteld of langdurig repeterende nuluren-, dag- en week contracten (ook na 26 weken werken) met uitsluiting van de loondoorbetalingsverplichting nu echt noodzakelijk zijn om de flexibiliteit in Nederland te organiseren. Mijn leden vragen zich echt af waarom ze dit soort contracten krijgen.
De NBBU kon hier geen goed antwoord op geven waardoor het niet lukte om met ons een cao af te sluiten. Jij wellicht wel. Zou jij eens in een volgende blog op die vraag in willen gaan? Is het ook jouw opvatting dat uitzendkrachten, ook al zijn zij al 26 weken via hetzelfde bedrijf aan het werk, onzekerheid in hun contract maar als een vaststaand gegeven moeten beschouwen?
Vriendelijke groeten,
Marten Jukema
Cao onderhandelaar CNV Dienstenbond
Hi Marten,
Dank voor je reactie. Ik ga hier graag nader op in (in max 1500 tekens :)).
Vooropgesteld: ik ben voorstander van werknemersvertegenwoordiging en zie dus ook het nut en de noodzaak ervan. Het valt echter op, dat het vakbonden minder vaak lukt om tot een cao te komen met werkgevers. Natuurlijk zijn hier twee partijen voor nodig, maar vanuit mijn ?afstandelijke- perspectief werken die vanuit steeds verder van elkaar verwijderde werelden. Ik verwacht dat dit voor werknemers niet het best haalbare resultaat oplevert. Het lijkt er daarom op dat de aanpak van vakbonden herziening behoeft, omdat de geboekte resultaten achterblijven.
In een eerder blog ?Flexpremium? kun je meer lezen over mijn bezwaren tegen een beperking in flex. Die gelden ook voor een beperking in flex na 26 weken. Mijn oproep daar om flex te omarmen blijft staan, ook voor de bonden.
Nee, ik vind niet dat uitzendkrachten iets als een vaststaand gegeven moeten beschouwen. Maak het bespreekbaar met je werkgever en indien dat niet tot de gewenste situatie leidt, solliciteer dan verder.
Hartelijke groet,
Michiel Jonkers