Asscher wekt met zijn wetsontwerp de illusie het goed voor te hebben met flexwerkers. Zo snel mogelijk zekerheid voor de werknemer. Dan kan hij een huis kopen, een hypotheek verkrijgen en een leven opbouwen. Klinkt logisch, ware het niet dat meer zekerheid voor de werknemer per definitie leidt tot een steviger investering aan de zijde van de werkgever.
De aantrekkelijkheid om iemand aan te nemen neemt dus af. Daar kan geen versoepeling van het ontslagrecht tegenop. Een werkelijke versoepeling van het ontslagrecht, doet de zekerheid van een vast contract immers weer teniet.
Per saldo vraagt de hedendaagse internationale economie om meer flexibiliteit van bedrijven, die die flexibiliteitsbehoefte weer vertalen naar een grotere wens richting flex aan personeel. De trend naar flex valt niet te stoppen. Dat toch proberen, is als een gevecht tegen de tijd: het valt niet te winnen. De wereld verandert steeds sneller en de succesvolle bedrijven weten tijdig op deze veranderingen in te spelen. Dat vergt flexibiliteit in verschillende vormen, waaronder die van het personeelsbestand.
Wanneer een dienstverband sneller vast moet worden, zal er minder eigen personeel worden aangenomen en meer uitbesteed en ingeleend naar behoefte, bijvoorbeeld via ZZP-constructies. Ook dat mag niet teveel kosten en dus werkt het huidige arbeidsmarktbeleid de schimmigheid in de hand die Asscher aan de andere kant zo vurig tracht te bestrijden.
Beter omarmt hij flex en werkt hij met bonden en werkgevers aan de optimalisatie van de arbeidsomstandigheden voor die mensen die een flexbaan hebben. Maak flexwerk aantrekkelijk. Zorg dat iedereen goed betaald kan worden en zet in plaats van de malafide bureaus juist de kwaliteitsbureaus eens in de spotlights. Belicht de functie die zij vervullen in de arbeidsmarkt eens positief. Die bureaus doen belangrijk werk en hebben een positieve invloed op de economie. Net als de flexwerkers zelf. Zij moeten beloond worden, maar niet door de termijn waarop ze een vast contract dienen te krijgen te vervroegen. Dat leidt maar al te vaak tot een vervroegd einde van het dienstverband en helpt de economie niet vooruit.
Denk aan extra opleidingsvergoedingen om hun baankansen te verbeteren of een onzekerheidstoeslag op hun loon. En om het inlenen via een kwaliteitsbureau aan te moedigen: verleen deze bureaus kortingen op de te betalen premies, zodat zij hun tarieven aantrekkelijk kunnen houden. In combinatie met hoge straffen voor inlener en bureau vervalt dan de incentive om toch met een malafide bureau in zee te gaan.
De flexibele werker als succesfactor voor de vaderlandse economie, dat is toch een prachtig plaatje?
Deze blog is geschreven door Michiel Jonkers.
Als Operationeel Manager verbaast en verwondert hij zich nog dagelijks over de wereld van arbeidsbemiddeling, stoort hij zich aan het gebrek aan waardering voor de sector in de samenleving en blijft hij mede daarom scherp op de kwaliteit van de diensten die hij levert.
