Patrick Hustinx (Professionals in Flex) hekelt in zijn recente blog de contraproductieve uitwerking van de pogingen van minister Asscher (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) om flexwerk tegen te gaan.
Bedrijven moeten in deze competitieve wereld steeds flexibeler inspelen op veranderingen. Flexibel opereren is de norm geworden. En toch, flexibele arbeid lijkt in politiek Den Haag nog steeds een groot taboe. Minister Asscher lijkt er zelfs zijn stokpaardje van te hebben gemaakt. ‘Willen jullie meer of minder flex in Nederland?’ ‘Minder! Minder!,’ scanderen zijn volgelingen.
Ik snap het wel. Althans, ik snap de goede bedoelingen van de minister wel. Niemand in onzekerheid, iedereen een vaste baan. Helaas werkt het gewoon niet zo en is de arbeidsmarkt niet zo maakbaar als de minister wil.
Het meest treffende voorbeeld is de gedachte achter de Wet werk en zekerheid. Het maximum van drie jaar tijdelijke contracten werd teruggebracht naar twee jaar. Daarmee zouden dan meer mensen werkzekerheid moeten krijgen. Goed bedoeld, maar hopeloos naïef. Als een bedrijf zich genoodzaakt voelt om medewerkers na twee jaar de deur te wijzen, volgt er een moreel appel dat dit ‘niet de bedoeling’ is. Maar met goede bedoelingen maak je geen wet. Sterker nog, met wetten bepaal je niet de vraag op de arbeidsmarkt. Hoe mooi dat ook zou zijn. Hoe onzekerder de toekomst, hoe minder een bedrijf zich immers wil of kan committeren aan een dienstverband voor onbepaalde tijd.
Dit realisme dringt inmiddels beetje bij beetje door in Den Haag, maar de cynische oplossing is dan om ontslag voor contracten van onbepaalde tijd makkelijker opzegbaar te maken. Wat overblijft, is een lege huls voor de bühne: ja, we hebben straks contracten voor onbepaalde tijd, maar wel met een eenvoudigere opzegmogelijkheid. Mogelijk is het een prachtige politieke oplossing, maar wie houdt wie hier nu voor de gek?
En zo zijn er meer voorbeelden te bedenken van goede intenties met contraproductieve uitwerking of een flinke verhoging van de administratieve lasten tot gevolg. Bijvoorbeeld de transitievergoeding. Na twee jaar dienstverband is de werkgever verplicht een transitievergoeding te betalen. Het idee van de transitievergoeding is mooi. Maar de wachttijd van twee jaar voordat dit ingaat creëert een perverse prikkel. Het is een extra reden om een dienstverband vóór de afloop van deze twee jaar te beëindigen. Beetje flauw van de werkgever? Dat is een onderschatting van de druk van de markt.
En zo gaat het maar door met het arbeidsmarktbeleid van dit kabinet. Payrolling is nu het volgende slachtoffer. Want payrolling is ‘fout’. Dat de overheid de grootste gebruiker is van payroll, roept kennelijk geen vragen op bij de minister waarom die behoefte er is. Hij gaat voorbij aan de fundamentele behoefte in de markt om het steeds ingewikkeldere werkgeverschap uit te besteden. Payrollen als dienst waarbij de complexe werkgeverstaken en risico’s worden overgenomen, is een dienstverlening die in een fundamentele behoefte in de markt voorziet.
En nu zit payrolling dus in het verdomhoekje. De eerste concrete maatregel van de minister belooft niet veel goeds voor de aangekondigde wetgeving: payrollen bij de overheid wordt tot een taboe verklaard. De cynische conclusie? Dat overheidsinstanties aan hun flexleverancier nu vragen om het liever ‘uitzenden’ te noemen. Dan kan het namelijk wel. Wie houdt wie nu voor de gek?
De intentie en het idee achter de initiatieven zijn wat mij betreft zonder meer positief. Die credits moet ik de minister zeker geven. Maar de uitwerking ervan in regelgeving? Het getuigt van een zweefpolitiek zonder enig besef van hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. De minister is daarmee vooral de Minister van Goede Bedoelingen.
Dit is een blog van Patrick Hustinx, oprichter en managing partner van Professionals in Flex
Lees ook:
2 reacties
Helemaal eens Patrick! De minister van goede bedoelingen leeft in een andere wereld dan de werkelijkheid. Hij predikt ook dat de robotisering zorgt dat massa's mensen baanloos gaan worden. Alsof we na de industriële revolutie massaal werkeloos zijn geworden. Nee dit heeft gezorgd voor een enorme behoefte aan producten die er eerst niet waren, auto's , wasmachines enz enz. Mijn visie is dat de robotisering dezelfde ontwikkelingen op gang brengt. Welke producten en diensten precies allemaal in ons leven gaan komen kunnen we nog niet precies voorspellen. En wat we niet precies kunnen voorspellen geeft angst bij Asscher, angst dat banen verdwijnen. Als ultieme krampachtige oplossing denkt hij dat we iedereen maar moeten vastbinden aan zijn huidige baan. Zolang dat maar blijft zal de wereld veilig, simpel en overzichtelijk blijven… Wie houdt wie voor de gek?
Ik kan mij hier alleen maar bij aansluiten. Payroll vult de behoefte die is ontstaan vanuit de markt. Vaste contracten zijn in deze tijd gewoon erg schaars en daar biedt onder andere payroll een uitkomst voor.