De FNV ligt al een aantal jaren in conflict met Aelbers over de vergoeding van reiskosten aan Poolse uitzendkrachten. Nadat in 2015 de kantonrechter hierover een uitspraak heeft gedaan, is de FNV in hoger beroep gegaan (en heeft verloren) en nu heeft ook de Hoge Raad de FNV in het ongelijk gesteld. Henk Geurtsen (Experts in Flex) legt uit hoe het precies zit met dit juridische conflict.
In de kern van deze zaak gaat het er om waar de woning van arbeidsmigrant staat: is dat in het thuisland (in dit geval Polen), of is de woning de veelal tijdelijke huisvesting die het uitzendbureau voor de arbeidsmigrant heeft geregeld.
Omdat voor het uitzenden in de bouw speciale bepalingen van toepassing zijn, die veel verder reiken dan de gebruikelijke elementen van de inlenersbeloning heeft het antwoord op de vraag wat de woning van de arbeidsmigrant is grote financiële gevolgen.
Reizen woon-werk in de bouw
Volgens de bepalingen van de Bouw-cao (art. 55) zullen de kosten van voeding, huisvesting en noodzakelijke verblijfkosten voor rekening van de werkgever komen als de werknemer te ver van het werk woont om dagelijks terug naar huis te kunnen reizen.
Verder is in art. 50 en 51 bepaald dat werknemers die te ver van het werk wonen in de regel één keer per week naar huis mogen reizen, waarbij de werkgever de reiskosten vergoed en dat de reisuren vergoed moeten als er buiten de eigen woongemeente wordt gewerkt.
De FNV is van mening dat bij de arbeidsmigrant (in deze rechtszaak ging het om Poolse werknemers) de woning in Polen staat en dat de tijdelijke huisvesting in Nederland niet als “woning” bestempeld mag worden.
Grote financiële gevolgen
Als deze redenatie van de FNV wordt gevolgd, dan mag de werknemer wekelijks op kosten van de werkgever naar zijn thuisland reizen, waarbij je dan al snel praat over een kostenpost van € 400,- per week (ca. 2.000 km a € 0,19).
Nog veel groter zijn de gevolgen als de werknemer gebruik zou maken van de mogelijkheid om dagelijks op en neer te reizen naar zijn huis in het thuisland. Deze reisuren zouden dan door de werkgever vergoed moeten worden. De kantonrechter was erg helder in zijn mening over dit standpunt: “dit rechtsgevolg is in elk geval deels onmogelijk en voor het overige dermate ongerijmd, dat deze uitleg van de FNV niet kan worden gevolgd.”
ET-uitruil
De FNV had ook gevorderd dat als de huisvestingskosten niet vergoed hoeven te worden door de werkgever, dat er dan geen gebruik gemaakt mag worden van de ET-uitruil. Omdat Aelbers aan alle eisen en formaliteiten heeft voldaan om van de ET-uitruil gebruik te mogen maken, is deze eis ook terzijde geschoven door de kantonrechter en mag de ET-uitruil gewoon toegepast worden.
Slechte verliezer
Nu ook de Hoge Raad de uitspraak van de kantonrechter heeft bekrachtigd, zijn juridisch geen paden meer te bewandelen. De FNV heeft echter al laten weten het er niet bij te laten zitten en het op de politieke agenda gaan agenderen.
Enorm teleurstellend, deze uitspraak’, aldus Janna Mud, sectorhoofd Bouw bij de FNV. ‘Er gaan nu echte banen verloren omdat de Hoge Raad toestaat dat een uitzendkracht van ver over de grens goedkoper is dan iemand van om de hoek.’
Zoals vaak het geval is ziet de FNV uitzendwerk niet als “echte banen” en stelt alles in het werk om als een Don Quichot ten strijde te blijven trekken tegen de flexbranche, zelfs als de rechterlijke macht het vizier heeft gesloten.
Dit is een blog van Henk Geurtsen (Experts in Flex) voor Flexmarkt.
Lees ook: Politiek, kijk naar positieve inbreng arbeidsmigranten
Noot van de redactie: vorige maand meldde het ANP dat arbeidsmigranten uit Oost-Europa moeilijk geschikte woonruimte kunnen vinden in ons land. In Nederland is het tekort aan geschikte woonplekken opgelopen tot ongeveer 100.000, zo bevestigt het Expertisecentrum Flexwonen, dat zich inzet voor betere huisvesting, een bericht hierover in dagblad Trouw. Expertisecentrum Flexwonen schat dat er in Nederland momenteel 400.000 mensen uit Oost-Europa werken en wonen.
