Pieter Molijn, directeur van Meurs & Molijn HR services, heeft een opiniestuk geschreven waarin hij zijn standpunt weergeeft over de laatste politieke ontwikkelingen. Volgens hem is de flexbranche nu aan zet.
In een tijd waarin duurzaamheid een belangrijk motto voor het bedrijfsleven is, al dan niet door marketing motieven ingegeven, is het verrassend te zien hoe politici maatregelen bedenken die hier haaks op staan.
In het kader van het stabiliteitsprogramma hebben zij bedacht dat de financiering van de ww-uitkeringen voortaan de eerste zes maanden door de werkgever zelf betaald moet worden. Daarbij wordt de ontslagvergoeding teruggebracht.
De gevolgen zijn makkelijk te beredeneren. Werkgevers zullen zich nog vaker bedenken voordat ze iemand in dienst nemen. En dat terwijl we dachten dat het historisch dieptepunt in 2011 al bereikt was, toen volgens het UWV in heel het land slechts 2.000 nieuwe vaste contracten zijn verstrekt (ten opzichte van 83.000 in het jaar daarvoor). Het is eveneens een aantrekkelijke maatregel om mensen met een langer dienstververband, vaak de oudere werknemers te ontslaan. En het zal zeker leiden tot het aangaan van minder vaste dienstverbanden met meer mensen op de arbeidsmarkt die van de ene baan naar de andere gaan. Het is hoe dan ook duidelijk dat dit voorstel niet zal leiden tot een duurzame verbetering van de arbeidsmarkt. Hoe ironisch is het dan om deze korte termijn sprokkelactie onder de naam ‘stabiliteitsprogramma’ te introduceren.
Voor alle werkenden is het belangrijk te werken aan hun inzetbaarheid door het volgen van opleidingen en het opdoen van de juiste kennis en ervaring. Bijkomend gevolg van deze maatregel is dat de verantwoordelijkheid nu bij henzelf komt te liggen. Zij hoeven hierbij niet te rekenen op ondersteuning van de uitzend- en payrollbureaus. Tevens komt voort uit de maatregel dat zekerheden met een vaste werkgever en de verzorgende overheid steeds minder vanzelfsprekend zijn. Kortom, de flexbranche is aan zet.
De flexbranche kan zowel financieel als beleidsmatig een belangrijke bijdrage leveren aan het stimuleren en faciliteren van haar externe krachten bij het werken aan hun duurzame inzetbaarheid. Denk aan begeleiding in persoonlijke ontwikkeling, training in vaardigheden en opleidingsbudgetten. Het Opleidings- & Ontwikkelpotje van de flexbranche, genaamd Stoof, wordt nu helaas vooral aangewend voor de eigen, vaste medewerkers van de uitzendbureaus. Het gebruiken van de Opleidings- en Ontwikkelpotjes van andere branches ten behoeve van de flexkrachten, zoals de Algemene Bond ABU nu voorstelt, is in feite niet meer dan afschuifgedrag. De ABU zal haar verantwoordelijkheid zelf moeten nemen en ook in eigen buidel moeten tasten. Het is nu, meer dan ooit, tijd dat de flexbranche investeert in de continuïteit van haar arbeidsrelaties door de duurzame inzetbaarheid van haar mensen te vergroten.
Pieter Molijn
Directeur Meurs & Molijn
