De uitzendsector wil betere toegang tot de sociale zekerheid voor flexkrachten, een individueel scholingsrecht en individueel pensioensparen om versnippering tegen te gaan.
Vorige week heeft de ABU daartoe voorstellen gedaan bij de Tweede Kamer.
De Vaste Kamercommissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid organiseerde afgelopen woensdag een rondetafelgesprek over het thema Flexibiliteit en Zekerheid. Aanleiding hiervoor zijn de ontwikkelingen op de arbeidsmarkt. Flexibele arbeidsrelaties nemen steeds meer toe, en om dat in goede banen te leiden moet er regelmatig over gesproken worden.
Dezelfde rechten
Volgens ABU-directeur Aart van der Gaag worden uitzendkrachten soms nog als tweederangs arbeiders gezien: ‘Maar dat is volstrekt onterecht: ze vervullen een belangrijke functie en mensen moeten er maar aan wennen dat flexibiliteit blijft. Tegelijkertijd zien we wel dat uitzendkrachten het niet altijd even makkelijk hebben. Volgens ons is het wenselijk wanneer deze mensen dezelfde rechten en plichten krijgen als alle andere werknemers. Daar komen we voor op.’
Opleidingsfaciliteiten
Een van de dingen die beter moeten zijn opleidingsfaciliteiten. ‘Uitzendkrachten krijgen iets minder vaak scholing dan normale arbeidskrachten, terwijl het wel een bijzondere groep is. Nu denken veel Opleidingsfondsen heel sectoraal: uitzendkrachten krijgen alleen een opleiding wanneer ze in die specifieke sector werkzaam zijn. Maar zo zit de arbeidsmarkt niet meer in elkaar. Sommige uitzendkrachten werken gerust in 7 sectoren in 5 jaar tijd. Wij vinden dat de Opleidingsfondsen op dezelfde manier toegankelijk moeten zijn voor al deze mensen.’
Concreet betekent dat bijvoorbeeld een individueel scholingsrecht en -budget, waarbij werknemers vast en flexibel, intersectoraal van alle scholingsfondsen gebruik kunnen maken. ‘Zorg voor persoonlijke e-portfolio’s en individuele opbouw van Van-werk-naar-werk-budget om de transities op de arbeidsmarkt te versnellen en te faciliteren.’
Sociale zekerheid
Verbeter daarnaast de toegang van flexkrachten tot de sociale zekerheid, bijvoorbeeld door te kijken naar opbouwregels. ‘Uitzendkrachten zijn mensen die hun nek uitsteken en daarmee de arbeidsmarkt draaiende houden. Toch zijn hun terugvalopties maar beperkt. Ze bouwen gedurende kortere periodes rechten op, maar ze zitten ook maar korte periodes zonder werk. Ze hebben een variërend arbeidspatroon en daar zouden andere regels bij passen. Ik denk dan eerder aan 16 uit 36, dan aan 26 uit 39 wat nu het geval is.’
Korte en kleine dienstverbanden van flexkrachten leiden bovendien vaak tot versnipperde pensioenopbouw met gaten als gevolg. ‘Stimuleer vormen van individueel pensioensparen bij banken of verzekeraars en zorg dezelfde fiscale condities. Ongeacht de arbeidsmarktpositie waar ze dan in zitten (nu een tijdelijk contract, straks uitzendwerk, weer later zzp’er), kunnen ze dan gemakkelijk pensioen opbouwen.’
Niet eindeloos doorgaan
Daarnaast is het belangrijk dat er in CAO’s maat wordt gehouden ten aanzien van het gebruik van tijdelijke contracten. ‘Gangbaar is 3 keer 3: 3 contracten gedurende 3 jaar. Maar in sommige sectoren hebben de sociale partners afgesproken om mensen 8 of 10 contracten aan te bieden. Soms is de hoeveelheid tijdelijke contracten zelfs oneindig.’
Oude afspraken nakomen
Ook deed de ABU een oproep om oude afspraken na te komen. ‘Jaren geleden is afgesproken om ‘mindere flexvormen’ zoals oproep- en nulurencontracten te laten verdwijnen. Dat is niet gebeurd. Als het economisch een beetje moeilijk wordt, stroomt alles weer naar het laagste putje.’
