In ‘flexland’ Nederland werken vooral de hoger opgeleide flexwerkers naar volle tevredenheid. Voor de lager opgeleide flexkrachten dreigen buiten de boot te vallen door hoge baanonzekerheid en gebrek aan carrièreperspectief.
Dit blijkt uit een rapport van de Flex Work Research Centre, waarin de verschillende flexvormen in ons land tussen 1994 en 2008 zijn onderzocht.
Volgens het rapport is Nederland niet alleen koploper in Europa waar het gaat om parttime banen –zowel voor mannen als vrouwen – en is de heterogeniteit van de arbeidsmarkt in ons land groot. Naast vaste, fulltime banen komen verschillende flexvormen In Nederland veel meer voor dan in de ons omringende landen.
Tweedeling
Het rapport stelt dat er wel een groot verschil is tussen flexkrachten. Aan de ene kant is er de groep hoogopgeleide flexwerkers/zelfstandige professionals; hun aantal is in de afgelopen twee decennia gegroeid en zij werken tegen goede voorwaarden. Zij vormen de flexibele schil die zowel door werkgevers/opdrachtgevers als henzelf naar tevredenheid wordt ingevuld.
Aan de andere kant zijn er de laagopgeleide uitzendkrachten, oproep- en invalkrachten; hun arbeidsvoorwaarden lopen steeds verder uit de pas met die van ‘vaste’ werknemers. De laaggeschoolde flexkrachten moeten het stellen met grote baanonzekerheid en zij hebben weinig carrièreperspectief. De economische crisis en stijgende werkloosheid in Nederland maakt het er voor hen niet beter op.
Sociaal akkoord
Om die ’tweedeling’ tegen te gaan heeft het kabinet volgens het rapport maatregelen genomen. De uitvoering van het sociaal akkoord moet ervoor zorgen dat op de Nederlandse arbeidsmarkt flexvormen kunnen blijven bestaan zonder dat dit ten koste gaat van de flexkrachten aan de onderkant van de arbeidsmarkt.
Lees ook:
