Werving en selectie op basis van ‘no cure no pay’ houdt de markt negatief in haar greep. De werkwijze waarbij de recruiter een percentage van het jaarsalaris van een geplaatste kandidaat ontvangt, leidt tot slechte dienstverlening.
Dat zegt Ronald Leeuwenberg van recruitmentbureau Primatch.
Hoge kosten
Steeds meer bedrijven klagen over de hoge kosten van werving- en selectiebureaus. De bemiddelingskosten bedragen algauw 20 tot 25 procent van het jaarsalaris. Bovendien geldt vaak een no cure no pay-afspraak maar volgens Ronald Leeuwenberg is dat vooral een verkoopargument: ‘Het lijkt mooi, een opdrachtgever betaalt alleen als zijn probleem wordt opgelost. Maar het reële werk bij de succesvolle invulling van een vacature bedraagt maximaal dertig uur. Zet dat af tegen een uurtarief van honderd euro en de conclusie is dat recruitment op urenbasis een besparing van zeventig procent oplevert. Bedrijven betalen dus veel te veel geld aan een afspraak die aantrekkelijk lijkt, maar dat niet is.’
Niet ethisch
Bovendien is het niet ethisch, zegt Leeuwenberg: ‘Vroeger had een recruiter exclusiviteit: ze hadden unieke kandidaten waar ze veel moeite voor hadden gedaan. Maar in de huidige online-tijd vissen alle bureaus uit dezelfde vijver. De hele betaalvorm is dus niet meer te rechtvaardigen.’
Extra probleem
Maar er is nog een probleem. Primatch verbaast zich over het harde, commerciële beleid dat de werving en selectiewereld in haar greep houdt. ‘Goede recruitment vereist inzicht in een bedrijfscultuur en in de mentaliteit en de beweegredenen van kandidaten. Maar werving- en selectieconsultants worden intern tegenwoordig vaker afgerekend op commerciële vaardigheden. Niet op aspecten als kennis, kwaliteit en de toegevoegde waarde die ze bieden aan opdrachtgever én kandidaat.’
´Niet geschoten is altijd mis´
Met het commerciële belang in het achterhoofd en onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ zou ook de minst slechte kandidaat worden voorgesteld. ‘Voor je het weet worden kandidaten beschouwd als handelswaar. Je gaat niet adviseren, maar een kandidaat verkopen. Daar is niemand mee gediend. Bovendien werkt het zogenoemde snelle ‘cv-schieten’ onethisch gedrag in de hand. Bijvoorbeeld een kandidaat voorstellen zonder dat hij of zij dat feitelijk heeft toegestaan.’
Alternatief
Maar er is ook een alternatief: recruiters zouden zich op uurbasis moeten laten belonen. Dat is transparant, goedkoper en de kans dat een vacature succesvol wordt ingevuld is groter. Bovendien is het ethischer, zegt Leeuwenberg: ‘Doordat wijzelf volgens een uurtarief werken, kunnen we honderd procent aandacht aan klanten besteden. Daardoor kunnen we beter werk leveren. Ikzelf werkte vroeger ook bij een bureau waar ik mensen en bedrijven aan elkaar verkocht, simpelweg omdat ik er belang bij had dat iemand daar ging werken. Als je werkt volgens een uurtarief, heb je geen prikkels meer die naar geforceerde oplossingen zoeken.´
No cure, no pay valt weg
Nadeel voor klanten is wel dat de no cure, no pay wegvalt. Maakt je dat niet onaantrekkelijk in de markt? ‘Je moet aandacht besteden aan de juiste verwachting bij klanten. En als het in een uitzonderingsgeval niet lukt om een match te maken (zoals in de ict-markt momenteel soms gebeurt), dan is het zaak dat goed te bespreken en uit te leggen.’
Crisis
De hoogconjunctuur van voor de kredietcrisis zou veel bureaus in slaap hebben gesust door deze al te makkelijke verdiensten. Optimistische recruiters stellen dat ze nu, in crisistijd, even moeten overleven maar dat bij een aantrekkende economie direct weer personeelsschaarste zal ontstaan. Dus wachten ze rustig op goede tijden. ‘Een fundamentele denkfout. Bedrijven gaan uit kostenoverwegingen vaker over tot zelf werven met de mogelijkheden die internet biedt. Tevens komen er generaties op de arbeidsmarkt die steeds beter in staat zijn om zelf via internet de baan te vinden. Bureaus die hun businessmodel niet aanpassen, krijgen in de toekomst het deksel op de neus.’
Basti Baroncini, redacteur Flexmarkt.
14 reacties
Goede punten en argumenten. Echter betreft dit het gebruik van een ander business model. No cure No pay kan ook in dit business model gebruikt worden
Interessant artikel, ik denk alleen dat een lager no cure no pay tarief realistischer is dan een urentarief.
Welke opdrachtgever geeft de volgende opdracht door als je twee keer niet hebt kunnen invullen, maar wel (zeg) 6000, – euro factureert?
Wellicht is ook een combitarief realistischer, zoals in de makelaarsbranche wordt gebruikt. Werkelijk gemaakte kosten worden doorberekend en een bonus bij succes?
Weer zo’n typisch promotie verhaal van iemand die “denkt” het anders te doen.
En inderdaad wat als de opdracht evengoed niet wordt ingevuld? Je zult merken dat organisaties toch een garantie willen.
Goed artikel. Herkenbaar. Sinds 3 jaar werk ik vrijwel altijd op uurbasis. Dat bevalt mijn klanten en mij uitstekend. Ja, soms vind je niet de juiste kandidaat maar komt deze uit een ander netwerk naar voren. Soms is dat het netwerk van een collega recruiter. Die krijgt dan zijn no cure no pay factuur betaald.
Ik krijg mijn factuur altijd betaald. Zonder discussie. Want ze weten dat in de gevallen waarin ik slaag, de factuur tussen de 10 en 30% is van wat normaal wordt gefactureerd.
@Rob: garanties geef ik niet. Dat kan ook niet. Wel dat ik het maximale probeer te realiseren. Dat weten mijn klanten.
Bovendien krijg je een andere relatie met je klant, wordt je als volwaardige partner gezien omdat je meedenkt met diens business. Ben je, zoals Ronald dat ook aangeeft, adviseur. En dat maakt het vak veel leuker!
Interessant artikel waar heel wat uren over gesproken kan worden. Zelf werk ik met de keuze voor een opdrachtgever. No cure no pay of uurtarief. Uiteraard is het beste advies uurtarief en veelal voordeliger voor de klant om dat te kiezen. In de praktijk kiezen opdrachtgevers liever voor no cure no pay om er zeker van te zijn dat ze een kandidaat krijgen. Bij Qactive maakt het niet uit welke vorm ze kiezen. Kwaliteit krijgen ze altijd! Dus gesproken kandidaten, kwalitatieve voorselectie en de best passende kandidaat (evt 3) wordt voorgesteld met een goede motivatie. Uiteraard afgestemd met de wensen die wij vooraf hebben doorgesproken met de opdrachtgever.
Deze discussie vind momenteel (te) vaak plaats omdat de huidige markt lastig is en opdrachtgevers vraag en aanbod teveel uit mekaar lijkt te liggen. Iedereen probeert zich op een andere wijze in de markt te profileren. Een ander prijsbeleid is een van de vele manieren om jezelf te onderscheiden, maar kijk vooral naar wat een organisatie zoekt en of je hierin realistisch gezien kunt voldoen. Als zij het schaap met 5 poten zoeken, zou je dan in je bestaansrecht kunnen voldoen door een uurtarief te vragen? Verkopen jouw opdrachtgever zelf ook hun producten met 70% korting? Of gaan zij voor kwaliteit? Een uurtarief lijkt misschien de toekomst, maar binnen dat uurtarief zit ook heel veel kennis & kunde verscholen van de Recruiter die volgens mij onbetaalbaar is. Betekent niet dat je de hoofdprijs moet vragen in tijden dat iedereen een wat krappere portefeuille heeft. Dat zijn afspraken die bureaus met hun klanten moeten maken afhankelijk van de inspanning en moeilijkheidsgraad om een vacature in te vullen. Als je op de kosten wilt letten en snel resultaat wilt, huur je een interim recruiter in en voil? daar heb je je uurtarief. Voor een werving & selectiebureau zal de klant zelf moeten kunnen bepalen met welk bureau het klikt, welk bureau jouw organisatie snapt ?n welk bureau over de juiste competenties en netwerk beschikt om mensen te vinden. De stap naar meer specialistische bureaus en daarmee een vorm van exclusiviteit per vacature zal een veel meer logische oplossing zijn voor de nabije toekomst.
Enfin, als je in de huidige markt nog steeds pers? die Mercedes wil, moet je niet verwachten deze voor de prijs van een Volkswagen te krijgen…
Dit is alleen interessant als dit ook valt onder no cure no pay, misschien in combinatie met een basistarief.
Maar alleen een uurtarief rekenen terwijl er niet geleverd wordt heeft geen bestaansrecht.
Overigens zal ook het aantonen van een uurtarief niet altijd transparant zijn. Want een bedrijf stelt meerdere personen voor, en soms worden meerdere personen voorgesteld binnen een paar minuten.
Ik onderschrijf dat deze gedachtengang op zich niet nieuw is. De kunst is om er een dienstverleningsmodel van te maken waarmee continuiteit van de dienstverlening mogelijk is (lees geld verdient wordt). Dat zal met name kunnen wanneer er, zoals ook in de traditionele modellen veelal het geval is, onderscheid wordt gemaakt in werkzaamheden. Identificeren, Interesseren en Introduceren kan door verschillende specialisten worden gedaan, met een verschillend kostenplaatje. Wij bieden op basis van dit model onze dienstverlening aan bij organisaties met volume vraag. Wij leveren op uurbasis een onsite recruiter, ondersteund door onze searchers in ons bedrijfssearch center.
Voorwaarde is wel dat wij een soort vacature audit doen waaruit helder wordt dat het zoekprofiel / de zoekprofielen draagvlak hebben en realistisch is/zijn. Los van welk dienstverleningsmodel worden veel recruitmentprocessen gefrustreerd omdat de vacaturehouder niet goed weet wat hij zoekt. In een uurtarief model wordt dit overigens snel zichtbaar voor de klant, maar het maakt de klant dorgaans niet erg gelukkig. Omdat wij direct duidelijk maken dat een slechte start de klant geld kost en niet ons, is de klant doorgaans genegen om in onze aanpak mee te gaan. Een goede kick off maken blijkt zoals zo vaak de sleutel tot succes.
Goed artikel, maar wel een beetje oud nieuws. Is natuurlijk al vaker gedaan. Iets heel anders is werken op basis van Nobelisme = de klant bepaalt de waarde.
Groeten Wim
Waarom is de kans groter dat een vacature wordt ingevuld wanneer je gebruik maakt van dit verdienmodel?
Kwaliteit van dienstverlening zit toch in de persoon die de dienst levert, in de relatie en in zijn persoonlijke commitment? Ik zie het werken op basis van een uurtarief dan ook meer als concurreren op basis van prijsstrategie.
Juist met no cure no pay als verdienmodel zul je jezelf snel en sterk moeten bewijzen en goede relationele eigenschappen moeten hebben om de volgende keer weer ingeschakeld te willen worden.
Het kan allemaal prima, een uurtarief als verdienmodel, maar het kan absoluut niet zo zijn dat de kwaliteit van de dienstverlening per definitie beter is dan wanneer je op basis van no cure no pay werkt.
wij werken al jaren volgens het zogenaamde “waardebepaling achteraf” model. Als we de juiste kandidaat niet weten te vinden, hoeft de klant niets te betalen. En als we de juiste kandidaat wel weten te vinden, dan betaalt de klant een marktconforme prijs
Leuk, om deze discussie c.q. reacties te volgen. Fantastisch om te lezen hoe een ieder zich verschuilt achter kreten als no cure no pay, garantie, business model, processen, 2.0, dienstverleningsmodel en zelfs waardebepaling achteraf.
Het is allemaal zo’n onzin!! We gaan toch niet naar de bakker nemen een brood mee en zeggen als het brood lekker is, betalen we. Wanneer we het lekker vinden zeggen we er niet bij. We zijn een door geld gedreven maatschappij geworden en daar door is de angst gaan regeren aan beide kanten van het bureau. Incompetente HRM-er wil niet intern afgeslacht worden en de consultant moet met een opdracht binnen komen. Want zijn meerdere en de lagen daar boven moeten de aandeelhouders tevreden houden. Anders gaan er verworvenheden verloren en krijgt iedereen minder centjes. Kortom we gooien als laatste zwaktebod No cure, no pay in de strijd. Want ja wij zijn de partij met heeeel veel ervaring met dergelijke posities, hebben het beste (kopjes koffie) netwerk in deze sector en hebben grootste(en verouderde) database met potenti?le kandidaten. Oja, bedankt voor het brood. Het was niet wat we er van verwachtte en dus betalen we niet, bakker.
Hoe lang houden we dit vol en kunnen we elkaar kwalitatief en kwantitatief in deze mensensector onderuit blijven halen. Ga fair met elkaar om en laat je niet drijven door financieel gewin.
Wellicht zit er wat frustratie in deze reactie, daar ik het laatste jaar door twintigers of kwakend proleten op basis van leeftijd en niet op basis van kennis en ervaring ben afgeserveerd.
Zelfs hier werkte No cure, no pay niet.
@Bas Nobelisme is niet hetzelfde al waardebepaling achteraf, aangezien er bij ons ook relaties zijn die vooraf aangeven wat ze willen betalen.
@Gijs De vergelijking met brood kopen is leuk, maar de vraag die je jezelf zou moeten stellen is, zou ik graag zelf willen bepalen wat iets waard is? Als het antwoord daarop ja is, moet je het dus eerst zelf gaan doen voordat je leveranciers vraagt om dit te volgen.
Dat is wat wij doen. Dat is handelen op basis van vrijheid, eerst geven dus. En ik stel geen eisen, iedereen mag doen wat hij wil, ik kies er echter bewust voor geen contracten te hanteren en mijn relatie de waarde te laten bepalen. Heerlijk toch! En ja, als die beloning veel lager is dan wat ik verwacht, eindigt de relatie daar, heel simpel. Het mooie is, dat dit dus niet gebeurd en waarom niet, ik denk dat dit weer aan de kwaliteit ligt die we leveren.
Dit klinkt bijna als iemand die gefrustreerd is. Kan ik ook beginnen waarom betalen wij ? 1,60 voor een liter benzine terwijl je in Luxemburg ? 0,80 betaalt en in de VS zelfs nog minder. Waarom betalen we onroerend goed belasting en overdrachtsbelasting? De staat heeft geen werk eraan toch? Waarom kost een goede fiscalist of accountant ? 300,– per uur? Waarom kost de grond in Nederland zoveel? Waarom betalen we ?100,– als je uit eten gaat met zn twee? Waarom kost de efteling een vermogen met het gezin? En waarom zou je in een vijf sterren hotel een paar duizend euro moeten betalen. Waarom zijn de huurpijzen van oude huizen die destijds 30.000 euro hebben gekost boven de 1000 euro per maand? En waarom verdienen voetballers miljoenen per jaar terwijl ze 5 ochtendjes werken en 1 middagje moeten voetballen. Waarom verdient een popster miljoenen en moet je betalen voor elk liedje. Waarom betalen we waterschapsbelasting als het me geen ene moer kan schelen hoe de sloten erbij liggen. Waarom betalen we wegenbelasting als je maar 100km per uur mag rijden op een 5 baans weg op de A2 en je er eigenlijk langer over doet om van Amsterdam naar Rotterdam te gaan met de auto in de spits dan met de trein en ook dat werkt niet altijd voor je dure treinkaart.
Zo kan ik nog wel even doorgaan!
Recruitment kost geld, omdat het de marktprijs is en er zijn veel omstandigheden die deze prijs gemaakt hebben.
– Een recruiter werkt zn eerste jaar van 8 tot 8
– Bedrijven geven halve informatie waardoor je vaak langer zoekt dan mensen denken
– Investeringen in training en het eerste jaar wordt er geen winst gemaakt op een trainee recruiter
– Advertenties plaatsen / marketing / upgraded account linkedin
– Technologie
– Veel verloren tijd / verspilling
– Langzame procedures zodat je kandidaat toch kiest voor een ander bedrijf, weer een hoop tijd verspilt
No cure no pay is een prima manier, maar je moet je klant wel de keuze geven. Wij bieden zowel outsourcing als no cure no pay. De klant kiest zelf vaak voor no cure no pay, want ze willen nergens aan vast zitten en willen lekker vrijblijvend CV’s ontvangen. Terwijl wij bij outsourcing een volledige aparte wervingswebsite bouwen en inrichten en advertenties plaatsen en integratie bieden met social media en deels betaald worden per maand en deels op basis van prestatie zodat je ons wel stimuleert. De kosten van outsourcing zijn vele malen lager, maar toch kiezen bedrijven voor no cure no pay. En no cure no pay is geen zekerheid voor ons, dus is de prijs hoger.
Kwaliteit verschilt per bureau! Ik vind dat de keuze ligt bij het bedrijf zelf en dat het verkopen van een kandidaat not done is. Je kan een klant wel op bepaalde gedachte brengen door ze bepaalde inzichten te geven. Sommige bedrijven zijn zo kieskeurig dat het meer kost om de vacature open te laten dan dat ze een slechte kandidaat het werk zouden laten doen die uiteindelijk misschien toch wel goed zou kunnen zijn.