Als de verrekening van structureel overwerk in de cao is geregeld, worden overuren niet tot de vermoedelijke arbeidsomvang gerekend. En dat betekende in dit geval dat de werknemer geen aanspraak kon maken op uitbetaling van loon over die uren tijdens ziekte.
De situatie
Een werknemer werkte voor dat hij ziek werd structureel meer dan de overeengekomen 160 uur per vier weken. Op basis van de cao kreeg hij 25% overwerktoeslag over alle uren die hij boven de 152 uur per 4 weken werkt. Tijdens zijn ziekte betaalt de werkgever de eerste twee maanden 100% loon uit over 240 uur per 4 weken en van maand 3 tot en met 6 100% over 170 uur. In mei 2008 stopt de werkgever met betalen omdat de werknemer niet meewerkt aan de re-integratie.
De vordering
De werknemer vordert bij de kantonrechter onder meer een verklaring voor recht dat zijn arbeidsomvang 180 danwel 170 uur per vier weken bedraagt en vordert over het eerste jaar ziekte uitbetaling van 100% van het loon over die uren.
Het oordeel
Op basis van het aantal gewerkte uren in de periode voor de arbeidsongeschiktheid stelt de kantonrechter vast dat het rechtsvermoeden is dat de bedongen arbeid 180 uur per vier weken bedraagt (artikel 7:610b BW).
Maar dat vermoeden kan door een werkgever worden weerlegd, bijvoorbeeld met een cao-regeling. In dit geval is de cao uitermate duidelijk over hoe er wordt omgegaan met overwerkuren: alle uren boven de 152 uur per week zijn overwerkuren die worden uitbetaald met een toeslag van 25%. En omdat de cao een minimumregeling is, mag daarvan afgeweken worden ten gunste van de werknemer. En dat is hier gebeurd. In de arbeidsovereenkomst is een arbeidsomvang van 160 uur per vier weken vastgelegd en dat geldt dus als de bedongen arbeid. En daarover moet volgens de cao in de eerste twee jaar van de ziekte 100% worden uitbetaald. Over de uren boven de 160 uur per vier weken hoeft de werkgever geen loon te betalen tijdens ziekte.
