‘Als je een schip wilt laten bouwen, geef ze dan geen hout en spijkers, maar het verlangen naar de zee’ – volgens Franziska Szabó (PA Online) zou het best mogelijk moeten zijn voor uitzendbureaus, detacheerders en recruiters om beschikbare en eigenlijk niet beschikbare mensen te vinden. Als ze ‘het verlangen naar zee’ maar weten aan te wakkeren.
‘Hoe werkt dit door in een krappe arbeidsmarkt? In eerste instantie zou je zeggen dat (latent) werkzoekenden worden gelokt met hogere salarissen. Ondanks de huidige groei schijnt dat nog niet het geval te zijn. De coronacrisis heeft z’n sporen nagelaten. Desalniettemin is er een groot tekort aan arbeidskrachten, dus moeten er toch ‘triggers’ worden ingezet. Hoe creëer je dan het verlangen naar de zee? Sommige organisaties verbeteren de secundaire arbeidsvoorwaarden. Andere proberen toekomstige medewerkers te interesseren door aan te geven hoe leuk het werken bij hun is; verzorgde lunch en samen lunchen, teamuitjes, pool tafel, dartboard, vrijmibo. Onder het motto: Work hard, play hard!
Uitzendbureaus, detacheerders, recruiters en andere HR medewerkers doen hun uiterste best beschikbare en eigenlijk niet beschikbare mensen te vinden om de vacatures in te vullen. De onderzoeken en rapportages in groei uitzenduren bekijkend, wordt het verlangen naar de zee goed aangewakkerd en lukt het bouwen van het schip in veel gevallen toch aardig.
Er gaan stemmen op om arbeidsmigranten uit Azië naar Nederland te halen om de vacatures onder andere in de bouw op te lossen. Dit teneinde te helpen de woningcrisis op te lossen. Afgezien van taal- en culturele verschillen, waar opleidingen en cursussen voor nodig zijn hetgeen tijd kost, vraag ik mij af hoe zich dat verhoudt tot de huidige (sociale) woningnood. Oftewel, waar gaan die tijdelijke werknemers wonen? Dit idee lijkt mij te verzanden in een vicieuze cirkel. Anders gezegd, een kip en het ei-verhaal.
Je zou toch zeggen dat met 17,5 miljoen inwoners in Nederland, en groeiend, ondanks vergrijzing, parttime werkenden en rekening houdend met schoolgaande kinderen en jongeren de meeste van alle vacatures ingevuld moeten kunnen worden? Waar komt dat tekort of die mismatch dan vandaan? Wat is het verlangen naar de zee? Aan de ene kant willen werkenden graag wat minder uren werken. Parttimers willen vaak juist wat meer uren werken. Bij de laatsten lukt het vaak niet omdat er geen plek meer is op de kinderopvang. Hybride werken (indien mogelijk) met de kinderen thuis, vinden veel moeders geen oplossing. Weer een vicieuze cirkel dus.
Is het niet eens tijd dat we wat meer gaan samenwerken? Wat minder individualistisch, en meer samen? Vorig jaar waren er buurt initiatieven waarbij om de beurt op een niet-werkdag een moeder oppaste op kinderen van andere werkende moeders tezamen met de eigen kinderen. Mijns inziens een slimme, eenvoudige en goedkope oplossing. Sommige oplossingen zijn heel eenvoudig te bewerkstelligen. Als het verlangen naar de zee maar aangewakkerd wordt.’
Deze column van Franziska Szabó (PA Online) is geschreven voor Flexmarkt.
Met Flexmarkt pro heb je exclusief toegang tot:
✅ verdiepende en analyserende artikelen
✅ de verzuim- en transitietool
✅ handige voorbeelddocumenten, zoals de oproep – en vaststellingsovereenkomst
✅ antwoord op tientallen juridische flexvragen
✅ Flexmarkt magazine: het laatste nummer en archief
Waar nodig is deze informatie juridisch getoetst door onze arbeidsrechtadvocaten.
Abonneer je hier op Flexmarkt Pro (nu eerste maand 1 euro)
