Uitzenders raken meer en meer in de knel. Den Haag maakt uitzenden steeds lastiger met onuitvoerbare wetgeving en allerlei regels die hun doel niet of nauwelijks bereiken. En dat terwijl uitzenden bewezen zoveel bijdraagt en oplost voor de economie. We kunnen als Nederland niet zonder uitzenden.
Door Dirk Tausch
Het inperken van uitzenden gaat maar door. Op de een of andere manier leeft in de politiek de gedachte dat iedereen een vast contract moet hebben. Daarbij is uitzenden de speelbal geworden in de arbeidsmarktdiscussie. Men is continu bezig met retoriek, alles wordt negatief belicht, denk aan excessen met arbeidsmigranten of berichten over onderbetaling. Natuurlijk moet je misstanden aanpakken, maar dat veruit het gros van de uitzendkrachten heel goed behandeld wordt blijft onderbelicht. De uitzendsector is juist heel goed gereguleerd, misschien wel overgereguleerd. Dat leidt tot krampachtigheid in de uitvoering. Sommige uitzenders weten niet meer hoe ze het moeten doen met al die certificeringen, veranderingen in regels en extra kosten en risico’s.
Het is haast onmogelijk om in het huidige politieke klimaat, met alle veranderende wetgeving, om het als kleinere uitzender te redden.
Onuitvoerbare regels
Den Haag maakt uitzenden steeds lastiger met onuitvoerbare wetgeving en allerlei regels die hun doel niet of nauwelijks bereiken. Veranderende wetgeving volgt zich in rap tempo op. Denk aan de invoering van de WAB, waarbij (terecht overigens) payrollen strikt gescheiden moest worden van uitzenden. Dat heeft tot paniek en heel veel extra werk geleid. En dan zijn er ook nog grijze gebieden die leiden tot praktische problemen en onnodige risico’s. Neem de toepassing van de inlenersbeloning, die is uitgebreid in de ABU-cao; de juiste toepassing hiervan is haast onuitvoerbaar. Er zijn honderden cao’s in Nederland. Ga dan maar eens na wat de correcte inlenersbeloning is. En doe het niet goed, dan word je op de vingers getikt. Niet alleen door de FNV, SNCU en dat soort partijen, maar ook in de media. Ook de inkomensgarantie arbeidsmigranten is een gedrocht uit de nieuwe ABU-cao. Wanneer nu wel en geen inkomensgarantie, hoe moet hier uitvoering aan worden gegeven? Het zit allemaal in een veel te grijs gebied.
Flex(schil) is heel belangrijk
Borstlap heeft een conservatief stuk geschreven dat niet meer bij de moderne manier van werken past. Iedereen in een vast contract duwen is echt achterhaald, dat past niet bij de behoefte van werkenden en bedrijven. Heel veel mensen willen parttime werken en ieder gezond bedrijf wil een flexschil hebben. En er zijn steeds meer geluiden dat we op een economische crisis afstevenen. Je moet er toch niet aan denken dat dan bij bedrijven iedereen een vast contract heeft. Dat draait die bedrijven de nek om.
Kracht van uitzenden
En uitzenden beperken tot ‘ziek en piek’, zoals Borstlap voorstelt, kan helemaal niet. Er zijn alleen al 800.000 internationale werknemers in Nederland. Als we die niet zouden hebben, breekt de pleuris uit. Dan zouden we geen economische groei hebben en prijzen nog verder gaan stijgen. En dan kun je dat pakketje de volgende dag thuisbezorgd wel vergeten.
Waarom alleen maar uitzenden bij ziek en piek? De gedachte daarachter is onnavolgbaar. Kijk eens goed naar wat uitzenden oplevert; naar de kracht van uitzenden tijdens en na de coronacrisis, naar de opstapfunctie voor mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt, naar hoe mensen aan de onderkant van de samenleving snel aan een baan worden geholpen. Niet iedereen past in een vast contract. En als wij iemand uitzenden, en die uitzendkracht bevalt goed, dan kunnen inleners die persoon alsnog in vaste dienst nemen. Prima toch! Je kunt wel denken dat het sociaal is om uitzenden in te perken, maar het tegenovergestelde is waar. Dan komen sommige mensen helemaal niet meer aan een baan. Veel mensen hebben dankzij uitzenden de mogelijkheid te groeien en zich te ontwikkelen, ervaring op te doen in een uitzendfunctie, en als ze iets hebben gevonden dat echt bij hun past kunnen ze daarin shinen en op een gegeven moment een vast contract krijgen.
Je kunt wel denken dat het sociaal is om uitzenden in te perken, maar het tegenovergestelde is waar.
Druk uit Den Haag
Uitzenden is de gemakkelijke prooi van de politiek geworden. Onterecht, want nogmaals, uitzenden is goed gereguleerd. Het is een misvatting dat uitzendkrachten structureel onderbetaald worden. (Dankzij de inlenersbeloning worden zij net zo goed betaald als werknemers in dienst bij de inlener.) De druk vanuit Den Haag op uitzendbureaus wordt steeds groter. Het is haast onmogelijk om in het huidige politieke klimaat, met alle veranderende wetgeving, het als kleinere uitzender te redden. Om alles goed te doen, zoals certificering, digitalisering, het aanpassen van de software aan nieuwe regelgeving, contracten, de wekelijkse verloning, et cetera en certificering. Die uitzenders voelen de risico’s van bijvoorbeeld foutief verlonen heel sterk, want daar ligt echt het vergrootglas op. Als BackOfficer willen wij die uitzenders natuurlijk zoveel mogelijk ontzorgen, zodat zij als intermediair tijd en plezier overhouden om zich te bewegen in de markt. Zij moeten zich volledig kunnen focussen op het vinden van mensen en contact onderhouden met inleners. Het is al moeilijk genoeg in deze krappe arbeidsmarkt om goede mensen te vinden.
Terwijl er in heel veel branches wordt aangerommeld, houden wij ons aan strenge regels en worden uitzenders zeer streng gecontroleerd. Ik zou zeggen tegen de politiek: ‘Omarm de uitzendbedrijven die het goed regelen en het beste voor hebben met internationale medewerkers en uitzendkrachten, ABU-lid zijn en die werken volgens alle certificeringen, – wees blij dat wij het allemaal zo goed regelen.”
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met BackOfficer. Dirk Tausch is mede-eigenaar van BackOfficer.
1 reactie
Hear Hear!!!