Ontslag wegens leegloop wordt binnen de uitzendsector
anders beoordeeld dan bij werkgevers die incidenteel personeel ter beschikking
stellen. De noodzaak tot beëindiging van het dienstverband is echter niet
verschillend.
Een werknemer is zeven jaar in dienst van een automatiseringsbedrijf. De werknemer wordt tewerkgesteld bij opdrachtgevers. Gedurende de laatste twee jaar heeft de werknemer meer dan de helft van de tijd ‘op de bank gezeten’. De werkgever heeft vervolgens een ontbindingsverzoek ingediend, waarbij hij zich baseert op slechte bedrijfsresultaten die inkrimping noodzakelijk maakt. De werknemer is van mening dat er andere werknemers voor ontslag in aanmerking dienen te komen die een kortere diensttijd hebben dan werknemer. Deze collega’s zijn wel vaker ingezet in de periode waarin er voor werknemer geen opdrachten waren.
De beslissing
De rechter is van mening dat voldoende aannemelijk is dat de bedrijfsresultaten van de werkgever dienen te leiden tot organisatorische aanpassingen. Volgens de rechter is er afgeweken van het anciënniteitsbeginsel, maar deze afwijking acht de rechter niet onrechtvaardig. De andere werknemers die dezelfde functie vervullen, zijn slechts enkele maanden korter in dienst bij de werkgever. Daarbij staat vast dat zij vaker zijn ingezet dan de desbetreffende werknemer. Deze beide redenen leiden ertoe dat de werknemer voor ontslag in aanmerking komt. Aan de werknemer wordt wel een redelijke vergoeding toegekend die gebruikelijk is bij niet-verwijtbaar ontslag.
Kantonrechter Nijmegen 3 mei 2005, Jurisprudentie Arbeidsrecht 2005, nr. 163
Commentaar
De werkgever opereert niet als uitzendorganisatie, zodat bijlage B van het Ontslagbesluit niet wordt toegepast. Deze toepassing zou mogelijk tot een andere uitkomst bij de rechter hebben geleid. De desbetreffende regelgeving voor uitzendorganisaties leidt ertoe dat een werknemer zonder opdracht uitgewisseld zou moeten worden met een uitzendkracht die wel in een opdracht werkzaam is, maar een kortere diensttijd heeft.
