Verzoek tot vermindering arbeidsduur afgewezen, waarna
ontslag op staande voet is verleend.
De feiten
Een secretariaatsmedewerker is werkzaam op een advocatenkantoor, waar één advocaat werkzaam is. Zij heeft een aanstelling voor 40 uren per week, maar verzoekt om vermindering van de arbeidsduur naar 32 uur, in verband met de verzorging van haar kind. De werkgever heeft het verzoek afgewezen en heeft vervolgens een ontslagvergunning bij het CWI verzocht, welk verzoek is afgewezen.
Per de datum dat de werkneemster parttime wilde werken is haar de toegang tot het werk ontzegd, omdat de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden zou zijn beëindigd. De werkneemster heeft dit bestreden en heeft vervolgens haar werk willen hervatten, waarna zij op staande voet werd ontslagen wegens het feit dat zij op de woensdag niet meer beschikbaar zou zijn. De werkneemster stelde een loonvordering in, die door de kantonrechter is toegewezen. De werkgever heeft hoger beroep ingesteld.
De beslissing
Het Hof is met de kantonrechter van oordeel dat het dienstverband niet met wederzijds goedvinden is geëindigd, en beoordeelt eveneens het ontslag op staande voet ongeldig. Hoewel de werkneemster niet eenzijdig de arbeidsomvang kan wijzigen, heeft zij wel een verzoek gedaan op grond van de Wet aanpassing arbeidsduur. Nu de werkgever dit verzoek direct heeft afgewezen en beëindiging van het dienstverband heeft nagestreefd is de werkneemster haar opstelling niet te verwijten. Ook in hoger beroep wordt de werkneemster in het gelijk gesteld.
Gerechtshof ’s-Hertogenbosch 27 juni 2006, Jurisprudentie Arbeidsrecht 2006, 283
Commentaar
Het is voor werkgevers van belang om serieus om te gaan met verzoeken van werknemers tot aanpassing van de arbeidsduur. De advocaat vond het lastig zijn organisatie aan te passen nu zijn secretaresse één dag minder wilde gaan werken. Dat is in het kader van de wettelijke regeling niet aan te merken als zwaarwichtig bedrijfsbelang.
Bron: mr. J.M. Caro, Advocatenkantoor Werk & Wet
