Je moet zelfstandig ondernemerschap niet willen beperken als overheid. Gun iedereen vrijheid en werkgeluk, of dat nu in een vaste baan is of als zelfstandige. Dat stelt Franziska Szabó (PA Online) in haar column voor Flexmarkt.
Op 22 november mogen we weer stemmen. Nieuwe machthebbers betekent ook nieuwe arbeidswetten en -regels. Ik voorspel dat er vooral getracht wordt het aantal zelfstandigen in te perken. Dit terwijl sinds jaar en dag het aantal zzp’ers groeit. Ook pas afgestudeerden kiezen steeds vaker voor het ondernemerschap. Velen van hen doen dat als zzp’er. Anderen starten een bedrijf met werknemers. Dit laatste heeft binnen de politiek de voorkeur, vanwege belastingafdracht en het vullen van pensioenpotten.
Het zijn hoe dan ook vooral de mate van vrijheid, het indelen van de eigen tijd en het besluiten om een opdracht wel of niet te doen, die bepalend zijn voor het kiezen voor het ondernemerschap. Sterker, steeds meer reislustige zzp’ers werken tegenwoordig vanuit de meest exotische oorden.
Dan kun je je afvragen hoe je als politiek zo’n (tijds)geest weer terug in de fles stopt. Maar belangrijker: waarom zou je? Als er steeds meer mensen zijn die én werken, waardoor er sowieso belastinggeld binnenkomt, én blij zijn met de bepaalde vrijheid, waarom proberen die terug te krijgen in een keurslijf vanwege oude regels en wetten? Omdat het meer belastinggeld zou opleveren? We hebben nog steeds een gigantische krapte op de arbeidsmarkt. Daarbij zal er altijd een grote groep mensen zijn die wel een baan wil, vast of tijdelijk. Bovendien kun je als overheid natuurlijk ook verstandiger met publieke gelden omgaan. Bijvoorbeeld zoals met je eigen portemonnee.
Ik geloof in balans en werkgeluk. In balans tussen mensen die een vaste baan willen en anderen die de voorkeur geven aan ondernemen en in beide gevallen daar hun werkgeluk uithalen. Daar zou de overheid wel eens aan mee mogen werken.
Een werknemer die door het uitvoeren van zware beroepen rugproblemen had, kreeg te maken met de overheidsinstanties. Na een langdurig proces was het dwingend advies van de arbeidsdeskundige ‘plantjes stekken’. Wat denkt zo’n ‘adviseur’? “Aan het werk: werk is werk?” Iemand die een beperking heeft opgelopen, wil nog graag deel uitmaken van de maatschappij en er het uiterste uithalen. Maar luister ook eens naar de persoon in plaats van eenzijdig een ‘advies’ opleggen waaraan niet of nauwelijks getornd kan worden. Door uit eigen zak de inhuur van een HR-adviseur te betalen en met dank aan de gigantische inzet en het onderhandelingsvermogen van een re-integratiespecialist, werkt hij nu met veel plezier parttime in de horeca. Werkgeluk dus!
Mijn advies aan de straks nieuw gekozen politiek: maak nieuwe arbeidswetten en -regels gebaseerd op het stimuleren van werkgeluk en balans. Werkgeluk voor en balans in zelfstandigen en medewerkers in dienst. Stimuleren dus in plaats van al die geboden en verboden.
En dat vullen van de schatkist dan? Denkend aan de huidige krapte op de arbeidsmarkt blijven mensen langer werken door werkgeluk en vult de schatkist zich vanzelf!
