De nieuwe voorzitter van de VvDN, Edwin van den Elst, maakt het voor eens en altijd duidelijk: detacheren is wat anders dan uitzenden. Hij wil dat detacheerders worden gevrijwaard van uitzendregels als de inlenersbeloning.
Terwijl het verschil tussen detacheren en uitzenden voor iedereen die werkt in de flexbranche klip en klaar is, gooien beleidsmakers en vakbonden het vaak nog op één hoop. Dat is tegen het zere been van Edwin van den Elst, de kersverse voorzitter van Vereniging van Detacheerders Nederland (VvDN). “Ik hoor Karien van Gennip in elk interview zeggen dat het vaste contract de norm zou moeten zijn”, zegt hij. “Laat dát nou precies zijn wat we doen. We bieden vaste contracten, goede beloning en investeren in persoonlijke ontwikkeling, zodat werknemers gelukkig zijn en blijven.”
Voor de wet is detacheren vooralsnog gelijk aan uitzenden. Om precies te zijn: de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (Waadi); een van de pijnpunten die daaruit volgt is dat detacheerders net als uitzendbedrijven de inlenersbeloning – het loon dat de opdrachtgever betaalt – moeten betalen aan hun werknemers.
De afgelopen jaren is de inlenersbeloning al uitgebreid met eenmalige uitkeringen, de vaste eindejaarsuitkering en een thuiswerkvergoeding. Met ingang van 1 juli 2023 vallen ook alle toeslagen en alle (bruto en netto) kostenvergoedingen die bij de inlener gelden, onder de inlenersbeloning. Denk aan reiskosten, gereedschapskosten en dat soort zaken.
Detacheerders betalen doorgaans al hogere salarissen dan opdrachtgevers, waar zit dan precies de pijn bij de inlenersbeloning?
“Om te beginnen dit: de inleningsbeloning vinden we volkomen logisch voor contracten in fase A en fase B, ofwel voor de contracten met uitzendbeding. Maar detacheerders bieden vanaf dag één een vast contract. Ze willen dan ook gewoon hun eigen loonhuis kunnen volgen voor hun werknemers, zoals in elk ander bedrijf. Werknemers van detacheerders voelen zich doorgaans ook sterk verbonden met hun werkgever. Ze werken vaak jarenlang bij dezelfde werkgever.”
“Wat krijg je als twee werknemers hetzelfde werk doen bij andere opdrachtgevers? Dan krijgt werknemer A wel een eenmalige uitkering van bedrijf A, terwijl haar collega die bij bedrijf B werkt die uitkering niet krijgt. Bovendien wil ik als werkgever mijn werknemers zelf kunnen belonen. Als iemand zijn diploma’s heeft gehaald, punten heeft ontwikkeld en goed heeft gefunctioneerd, wil je dat als werkgever kunnen belonen. Het is allemaal zo ongelooflijk complex geworden. Weet je dat hier mensen op promoveren?”
“De inlenersbeloning is behalve onrechtvaardig en complex ook nog een enorme administratieve rompslomp. Een doorsnee softwarepakket voor de backoffice ondersteunt niet al die verschillende cao’s en loonhuizen. Soms word je verplicht een nieuw automatiseringspakket aan te schaffen. En waarom? Detacheerders betalen a priori al een hoger salaris dan de opdrachtgevers, anders zou niemand bij ons komen werken. Het is feitelijk zo dat de wet detacheerders dwingt in een keurslijf waar de werknemers uiteindelijk niets mee opschieten.”
De wet dwingt detacheerders in een keurslijf waar de werknemer niets mee opschiet
Vaksectorverloning
Een tweede pijnpunt voor de VvDN is dat in 2020 met de invoering van de Wet Arbeidmarkt in Balans (WAB) de vaksectorverloning is afgeschaft. Alle flexbedrijven vallen sindsdien onder sector 52. Intra-concern uitzenden en payroll vallen daar niet onder, maar detacheren wel. Volgens het principe ‘de vervuiler betaalt’ moeten flexbedrijven veel hogere premies betalen voor WW-AWF (werkloosheid) en de Werhervattingskas ZW en WGA (arbeidsongeschiktheid). Dat dit ook voor het vaste contract geldt, is totaal onterecht vindt Van den Elst.
Nieuwe toelatingsstelsel
Een derde pijnpunt is het nieuwe toelatingsstelsel. Voor de huidige leden zal er niet zo veel veranderen, verwacht hij. “Onze leden zijn al in het bezit van het SNA-keurmerk en vallen onder de overgangsregeling. Maar er zijn ook kleinere detacheerders die nog geen lid zijn van de branchevereniging en geen idee hebben wat hen straks boven het hoofd hangt. Die voelen zich in niks een uitzendbedrijf, maar moeten straks om toegelaten te worden voldoen aan alle eisen, inclusief de inlenersbeloning.” Van den Elst verwacht alleen al om die reden voor 2024 een toeloop van nieuwe leden. “We zitten nu rond de 87 en ons doel is om volgend jaar naar de 100 toe te groeien.”
Welke oplossingen staat de VvDN voor?
De VvDN wil dat de juridische positie van detachering wordt verbeterd en expliciet verankerd in de wet. En er is volgens de branchevereniging een (vrij eenvoudige) juridische oplossing. In de WAADI, waarin de Europese Uitzendrichtlijn is uitgewerkt, zou je kunnen opnemen dat de uitzendregels, zoals de inlenersbeloning, niet gelden voor (gedetacheerden met) vaste contracten.
Maar, zo zegt Van den Elst, dat zal een lange tocht zijn. “Waar we ons allereerst nu sterk voor maken is een cao die recht doet aan onze bedrijfsvoering: een cao detachering. Daarvoor gaan we een structureel gesprek voeren met de vakbonden. Waar we op inzetten is dat die inlenersbeloning in deze cao wordt geschrapt. Eind 2024 verwachten we iets te hebben staan. Daar kun je me aan houden.”
